Écht vs. Virtueel, wat zou Plato zeggen?
In 2018 verovert de Amerikaanse sciencefictionfilm ‘Ready Player One’ wereldwijd de cinema-schermen. De film portretteert een dystopische toekomst (2045) waar na de Grote Recessie een groot deel van de bevolking in totale armoede leeft. De hongerige mensheid vlucht weg in een online computerspel Oasis dat zich afspeelt in een virtuele wereld. Wanneer het spel een beloning van miljoenen dollars uitreikt aan degene die de drie verstopte Easter Eggs vindt, bevinden de spelers zich al snel in gevaarlijke situaties, zowel in de virtuele wereld als de echte. De film portretteert de wisselwerking tussen de virtuele en fysieke wereld en hoe nauw beiden met elkaar verbonden zijn door een gedeeld medium: het lichaam. Maar wat wil de film ons nu net bijbrengen? Uitkijken naar virtuele paaseieren die miljoenen waard zijn is het waarschijnlijk niet.
Ready Player One vertelt ons een verhaal over de dunne lijn tussen twee verschillende werelden. Het betreden van een virtuele wereld impliceert niet dat de fysieke wereld compleet verdwijnt. Beide bestaan complementair en in zekere zin afhankelijk van elkaar. Virtual Reality biedt de mogelijkheid om gedeeltelijk uit ons fysieke lichaam te treden en een virtueel lichaam aan te nemen met bepaalde (nieuwe) competenties en mogelijkheden.
In een virtueel actiespel kan een deelnemer misschien plots vliegen, vechten, heffen, … maar ook bij gebruik van Virtual Reality in een eeuwenoude craft, interieurdesign, verwerven de gebruikers nieuwe opportuniteiten die in de fysieke wereld niet zo makkelijk zou zijn. Denk maar aan de verhouding die het virtuele lichaam kan aannemen tegenover bestaande ruimtes. Een virtuele schets van een nieuwe keuken die gemaakt werd tijdens het ontwerpproces kan geschaald worden naargelang de functie op dat moment. De deelnemers van de virtuele sessie kunnen de ruimte vanuit verschillende standpunten bekijken zonder dat lichamelijke beperkingen hen limiteren. De deelnemers hebben hun lichaam nodig om de virtuele ruimte te betreden in de eerste plaats, maar eens binnengetreden, overstijgen ze hun beperkingen.
Virtuele realiteiten zijn geen tweederangs realiteiten, maar gelijkwaardig aan de fysieke realiteit. Virtuele objecten zijn echte objecten, uiteraard verschillend van non-virtuele objecten, maar beiden worden ervaren, wat betekent dat ze echt bestaan. Zo is de virtuele schets van een keuken de start van de digital twin van het later geproduceerde, gematerialiseerde, tastbare eindproduct. De schets is het resultaat van een ervaring, een proces, wat wil zeggen dat ze écht is. Ze kwam tot stand door middel van een virtueel medium dat de mogelijkheid tot het ontwikkelen van nieuwe competenties verankerde: inlevingsvermogen, creativiteit, beeldend spreken.
Het omarmen van virtuele werelden is bevrijdend. Er is meer ter beschikking dan de waarneembare fysieke wereld waar de mens ondergeschikt is aan fysische wetten en waar we ons bevinden binnen ruimte en tijd. Leven we nog teveel in de grot van Plato? Ontdek de wereld der abstracties met NOIND!
Kletz powered by NOIND
A Novel way to express what we never thought we were
able to express.